قصه صوتی کودکانه

امیر و عمه جون در یه روز قشنگ بهاری به گردش رفتن .اون روز به امیر خیلی خوش گذشت. تو رودخونه آب بازی کرد. تو دشت دنبال پروانه ها می دوید و خیلی خوشحال بود.
شب که به خونه برگشتن از خستگی زود خوابش گرفت.به عمه جون گفت : میای پیشم تا بخوابم .عمه جون گفت: من بیام پیشت ؟ چرا؟
کنار مادرم می خوابم. امیر گفت : آخه تنهایی می ترسم.هرشب عمه جون گفت: ترس؟ از چی می ترسی ؟
امیر گفت: از تاریکی و تنهایی عمه جون دست های امیر رو گرفت و برد اتاق .گفت خوب نگاه کن .
بعد برق اتاق رو خاموش کرد .اتاق تاریک شد.امیر دست عمه جون رو محکم گرفت.
عمه جون برق اتاق رو روشن کرد .گفت : ببین همون اتاقه ، با همون وسایل.از چی می ترسی؟
اگه ترسو باشی و بخوای همیشه وابسته مادرت باشی نمی تونی موفق بشی و به آرزوهات برسی.مگه نمی خوای خلبان بشی و پرواز کنی؟
پرواز آدم شجاع می خواد .
امیر گفت : دوست دارم شجاع بشم تا به آرزوهام برسم .چه کار کنم عمه جون؟
عمه جون لحاف خوشگل پر ستاره رو ، رو امیر کشید و گفت : بذار برات قصه کرم شجاع رو بگم .بعد خودت خوب فکر کن ببین چطور می تونی شجاع بشی.
امیر با خوشحالی گفت : آخ جون قصه بعد ساکت و آرام به قصه عمه جون گوش داد تا بدونه چطور میشه شجاع شد!
عمه جون گفت: یکی بود ، یکی نبود در یه باغ سر سبز قشنگ روی درخت توت بزرگی کرم کوچیکی زندگی می کرد.
هر روز که از خواب بیدار میشد میومد روی شاخه درخت می نشست و به باغ زیبای پر از گل های رنگارنگ و پرواز پروانه ها نگاه می کرد.بعد می گفت: کاش منم پروانه بودم تا روی گل های زیبا پر می زدم اما حیف بال ندارم.
بعد شروع می کرد به خوردن برگ های توت.اون قدر می خورد تا سیر میشد بعد می رفت تو خونه اش و می خوابید.
روزها گذشت و کرم کوچلو فقط می خورد و می خوابید و هر روز آرزو می کرد ای کاش پروانه بود.
یه روز که رو شاخه درخت مشغول خوردن برگ ها بود یه زنبور وز وز کنان اومد کنارش نشست.
کرم کوچلو گفت: خوش به حالت زنبور بال داری و هر جا دوست داری پرواز می کنی.من خسته شدم از بس یه جا نشستم زنبور گفت: برای رسیدن به آرزوها باید .کارم شده خوردن و خوابیدن.
تلاش کرد.تو یه جا نشستی و فقط آرزو می کنی .
کرم کوچلو گفت: چه کار کنم تا بتونم پرواز کنم؟
زنبور گفت : همه پروانه های زیبا روزی مثل تو یه کرم کوچلو بودن.اما برای پروانه شدن تلاش کردن.از خوردن و خوابیدن دست برداشتن و رفتن تو پیله خودشون .تا دور خودت پیله نبندی و مدتی رو تنهایی تحمل نکنی نمی تونی پروانه بشی.
کرم کوچلو با تعجب گفت : پیله؟
نه ! من از تنهایی و پیله می ترسم.
نمی تونم از دوستام جدا بشم.دلم می خواد بخورم و بخوابم و بازی کنم.
زنبور گفت: هر جور خودت دوست داری ولی رسیدن به آرزوها تلاش می خواد.
بعد بال زد و رفت روی گل های زیبای باغ. فردا صبح کرم کوچلو از خواب بیدار شد و اومد رو شاخه ی درخت و مشغول خوردن برگ ها بود که شاپرکی اومد کنارش نشست تا رفع خستگی کنه.
شاپرک گفت : سلام کرم کوچلو .
کرم کوچلو گفت : سلام شاپرک .خوش به حالت بال داری و پرواز می کنی و هرجا دوست داری میری .
شاپرک خندید گفت: کرم کوچلو تو هم می تونی پرواز کنی .مگه نمی دونی همه پروانه ها روزی کرم کوچیکی مثل تو بودن؟
فقط کافیه دست از تنبلی وخوردن برداری و مدتی بری تو پیله .بعد یه پروانه زیبا میشی و می تونی پرواز کنی.
کرم کوچلو گفت : من از تنهایی تو پیله می ترسم .
شاپرک گفت: اگر می خوای به آرزت برسی و پرواز کنی باید نترسی و مدتی در پیله تنها باشی.
شاپرک پر زد و رفت روی گل های قشنگ باغ و از اونجا فریاد زد کرم کوچلو نترس .به آرزوت فکر کن.
با رفتن شاپرک کرم کوچلو غمگین یه گوشه نشست و به فکر فرو رفت.
باید تصمیم خودشو می گرفت .یا برای همیشه کرم می موند و یا باید تلاش می کرد و ترس رو کنار میذاشت تا به آرزوش برسه.
همون روز تصمیم آخر رو گرفت و آماده شد برای رفتن به پیله .
شروع کرد دور خودش پیله تنیدن.
بالاخره کارش تموم شد و کرم کوچلو رفت تو پیله اش .
روزها گذشت و بعد مدتی کرم کوچلو با پاهاش پیله رو شکافت و ازش بیرون اومد.حالا دیگه دو بال قشنگ داشت و دیگه کرم نبود .یه پروانه زیبا شده بود.پر زد و رفت روی گل های رنگا رنگ باغ.
کنار جویباری که زیر درخت توت جاری بود تصویر خودشو در آب دید.کرم کوچلو به آرزوش رسیده بود .حالا پروانه زیبایی بود و هر جا که دوست داشت پرواز می کرد.
عمه جون به امیر گفت: اینم قصه کرم کوچلوی شجاع .تا وقتی بترسی در هیچ
کاری موفق نمیشی.آرزوهات برسی باید نترسی . امیر جانم اگه می خوای بزرگ بشی و به
حرفای عمه جون فکر کرد. امیر چشماشو بست و به کرم کوچلو و بعد گفت : عمه جون من می خوام مثل کرم کوچلو شجاع بشم و به آرزوهام برسم. 
دیگه نمی ترسم و جدا می خوابم .شما برین اتاق خودتون.
از اون شب به بعد دیگه امیر از چیزی نترسید و شب ها تو اتاق خودش تنها خوابید .